Filmlerden sonra bu kez de otizm konulu bazı kitapları paylaşmak istedim. Otizm ve Asperger Sendromu ile ilgili bilgi veren çok kaynak var fakat filmler ve kitaplarda yer alan hikayelerin otizmli bireyleri anlamak için daha farklı ve etkili bir yol olduğuna inanıyorum…
Ev Kuralları / Jodi Picoult
Jacob Hunt sizinle göz göze gelemez. Onunla tokalaşmaya çalıştığınızı anlayamaz. Jacob sadece kendisiyle konuşur. Jacob sakardır. Her şeyden çok istese de sizinle empati kuramaz. Herhangi biri olmak ister, nasıl yapacağını bilemez. Ancak Jacob Hunt hiç kimsenin yapamayacağı şeyleri becerir. Hiç kimsenin göremediklerini görür, herkesin görmesini sağlar. Ve bir gün kusursuz cinayet işlenir.
Picoult’un dili Ev Kuralları’nda iyice keskinleşiyor. Bir annenin sevgisi, bir oğulun arada kalmışlığı üzerinden farklılıklara ve toleransa dair müthiş bir hikaye sizi bekliyor.
BookPage
Picoult bir kez daha müthiş bir araştırmanın sonucunda etkili ve gerçekçi bir destan yaratıyor, otizm ve Asperger sendromuna dair sürükleyici, şok edici bir roman.
Publishers Weekly
Sana Sarılırsam Korkma / Fulvio Ervas
Andrea otistik bir genç. Ne zaman başlayacağı bilinemeyen bir fırtına gibi. Parmak uçlarında yürüyor. Nesneleri büyük bir titizlikle sıralıyor. Birini tanımak istediğinde sarılıp karnına dokunuyor. İnsanlardan uzak, paralel bir evrende yaşayan Andrea hastalığının esiri ve babası Franco da oğlu uğruna savaşan bir şövalye, yılmayan ve hayal kurmayı bırakmayan bir şövalye…
Yıllarca modern, deneysel ve alternatif tıp yöntemlerinin hepsini denediler. Şimdi farklı bir yolculuğa çıkıyorlar. Ne pusulaları var ne de yol haritaları belli. Amerika’yı motosikletle bir uçtan öbür uca kat edip Guatemala ormanlarının derinliklerine dalıyorlar.
“Gökyüzünü gösteriyorum. “Ne renk?”
“Mavi.”
“Kum ne renk?”
“Kahverengi.”
“Sarı değil mi?”
“Kahverengi.”
“Peki, bu manzaranın bütününün rengi ne?”
“Güzel.”
Andrea ne görüyor acaba?
Ya algıları onunla saklambaç oynuyorsa? Benim gözümün önünde bir filtre olsaydı ve ışık algımı sürekli değiştirseydi ben ne yapardım? İnsan sürekli, bir gün kuzey kutbundaki bir Afrikalı, ertesi gün Namibya çöllerindeki bir Eskimo gibi hissetmeye dayanamaz. Yardım et Andrea, seni anlamama yardım et…
Oturup kendine acımak yerine harekete geçmek gerek çünkü hayat sürprizlerle dolu. Ve her şey her an değişim halinde. İnanın.
Sıradışı / Nora Raleigh Baskın
Jason Blake, nörotipiklerin dünyasında yaşayan, 12 yaşında otizmli bir çocuk. Jason’a göre, çoğu zaman bir şeylerin ters gitmesi sadece an meselesi. Kendisiyle aynı web sitesine hikâyeler gönderen AnkaKuşu’yla karşılaştığında bir şeylerin farkına varıyor. Jason hikâyeler yazarken kendisi olabiliyor ve AnkaKuşu rumuzlu Rebecca’nın ilk gerçek arkadaşı olabileceğini düşünüyor. Ancak Jason onunla tanışmaya can atmasına rağmen, bir yandan da ya tanışırsak diye ödü kopuyor… Rebecca’nın onun gerçekte kim olduğunu değil, onda sadece otizmi görmesinden korkuyor.
“Nörotipikler gözlerine bakmanızdan hoşlanırlar. Bunun, dinlediğiniz anlamına geldiği varsayılır; sanki tersi doğruymuş gibi, ki değil: Birine bakmamanız onu dinlemediğiniz anlamına gelmez. Bir insan yüzüyle dikkatim dağılmazken daha iyi dinleyebilirim:
Gözleri ne diyor?
Bu bir kaş çatış mı, gülümseme mi?
Neden alınlarını böyle kırıştırıyor ya da yanaklarını böyle kaldırıyorlar? Bu ne anlama geliyor?
Bunca şeyi düşünmeniz gerekirse onca kelimeyi nasıl dinleyebilirsiniz?”
Karanlığın Hızı/Elizabeth Moon
Gözlerin çoğu birden fazla renktedir; ancak genellikle benzer renklerdir bunlar. Mavi gözlerde iki mavi ton olur, mavi ve gri; ya da mavi ve yeşil ya da bir iki tane kahverengi noktası olur. İnsanların çoğu bunu fark etmez. Eyalet kimliğimi almaya gittiğimde, formda göz rengim soruluyordu. Gözlerimdeki bütün renkleri yazmaya çalıştım ancak boşluk yeterince büyük değildi. Bana sadece “kahverengi” yazmam söylendi. Ben de “kahverengi” yazdım ancak gözlerimdeki tek renk bu değil. Bu sadece insanların gördüğü renk çünkü onlar diğerlerinin gözlerine iyice bakmıyorlar.
