OTİZME KİŞİSEL BİR BAKIŞ

0
1149
Birçok kişi bana başarılı bir hayat sürdürebilmemi olanaklı kılan dönüm noktası neydi diye soruyor. Bunu sağlayan tek bir dönemeç yok. Gelişimim, bir sürü küçük ama önemli adımlar ihtiva eden bir evrimleşmedir diyebilirim. Eğer bu adımlardan herhangi birini atamamış olsaydım kendimi zihinsel engellilerin gittiği bir okulda veya kapasitemin çok altında bir işte çalışırken bulabilirdim. Şu anda, yani 55 yaşında, Colorado Üniversitesinde hayvan bilimlerinde doçent olarak çalışıyorum. Birleşik Devletler’deki ana et şirketlerinin çoğunun kesimhane ve ekipmanlarını tasarladım ve hayvancılık hizmetleri ile ilgili iki kitap yayımladım (Grandin, 1998, 2000). Son 5 yıl boyunca kendimi geliştirmeye ve olgunlaşmaya devam ettim.Otizmli olmak çok uzun süren bir çocukluğa sahip olmaya benzer. 30 yaşına kadar kendim olgunlaşmış hissetmedim. Gelişimimde bana göre 10 önemli adım (aşama) olduğunu söyleyebilirim. Bunların 5’i eğitimle ilgiliydi.Eğitimle ilgili olanlar şunlardır:
1. 2.5 yaşındayken becerikli bir konuşma terapistinin yürüttüğü yapılandırılmış programı olan bir kreşe 2 yıl boyunca devam ettim. Her sınıfta 5-6 çocuk bulunmaktaydı ve kalış sürem 3 saat civarındaydı. Ortalama 2 saat yapılandırılmış grup faaliyetlerine, haftada 3 kez ise yarım saatlik birebir konuşma terapisine katılmaktaydım. Gün ortasında eve dönüp 3 saat de ev öğretmeniyle faaliyetlerde(oyun ağırlıklı) bulunuyordum. Evdeki oyun ağırlıklı aktiviteler beni kendimi uyaran hareketlerden alıkoyuyordu.
2. Yaklaşık 12-14 öğrencisi olan sınıfları olan deneyimli öğretmenlerin bulunduğu bir yuvaya başladım ve 6. sınıfa kadar o yuvanın ilkokuluna devam ettim. Öğretmenler ve anneler devamlı işbirliği içerisindeydiler.
3. Annem bana 3. sınıfta okumayı öğretti.
4. 14 yaşında ortaokulda beni rahatsız eden bir kız ile kavga etmemin akabinde bir yatılı okula başladım. Ergenlik dönemi problemlerim ortaokulda başladı.
5. Yatılı okuldaki öğretmenlerimden ikisi bilim konusunda kendimi geliştirmeme vesile oldular ve sonrasında bu alanda çalışmam konusunda beni motive ettiler. Onlardan birisi Üniversitenin (benim için çok zor geçen) ilk 2 yılında cesaretimi toplayıp devam etmem konusunda bana çok yardımcı oldu.
Diğer adımlara gelecek olursak,
6. Teyzemin Arizona’daki çiftliği: lise ve üniversite yıllarında yazları onu ziyaret ediyordum. Benim bitmek bilmeyen saplantılarım konusunda hep çok toleranslı davranmış ve kendimi daha iyi anlamama yardımcı olmuştur. Diğer insanlar ve uzmanlar davranışlarımı normalleştirmek isterken teyzem bu davranışlarımı kavramaya çalışmış ve beni uygun hedeflere yöneltmiştir.
7. İş hayatında becerilerimi değerlendirip benimle çalışacak mentörler bulmak çok önemliydi. Çiftçilerle ilgili bir dergiye yazdığım yazı vasıtasıyla Et endüstrisi ve besi çiftliği konusunda bilgilenmemi sağlayan çok önemli iki mentörü buldum(Tom Rohrer, Emil Winnisky)